Rozdział 63

-… Jest Pani chora na białaczkę i z tego co tu wynika to już od kilku lat.- zakończył.

- Tak wiedziałam o tym, że byłam chora, ale lekarze mówili mi że już po wszystkim, że leczenie można zakończyć i nowotwór nie powróci.

-Gdzie się Pani wcześniej leczyła?

-W Dąbrowie Górniczej, bo tam się urodziłam i wychowywałam.

-W najbliższym czasie skontaktuje się z nimi. Nie wygląda to źle, jednak muszę przepisać Pani odpowiednie leki, żeby stań Pani zdrowia się nie pogorszył, oczywiście to jeszcze będzie można wyleczyć. – uśmiechnął się.

-A co z graniem? Nadal mogę to robić?

-Tak, nie musi Pani nic zmieniać, by najmniej jeszcze nie teraz. To wszystko może Pani już wyjść.

-Dziękuje, do widzenia.- powiedziałam po czym opuściłam gabinet.

-Pani Patrycjo!- krzyknął za mną doktor Zarzycki.- Za tydzień proszę się stawić do mnie.- dokończył, uśmiechnęłam się i poszłam w stronę wyjścia, ze szpitala.

-Cholera, ja to mam szczęście!- krzyknęłam i odruchowo kopnęłam w koło samochodu. Pod impulsem złości i rozgoryczenia, byłabym chyba w stanie zrobić wszystko czego normalnie nie robię.

-Hej, uspokój się, jeszcze z tego wyjdziesz. Pokaż innym jak się walczy.- powiedział Łukasz łapiąc mnie za ramiona. Wpatrywałam się w jego piękne, brązowe oczy niczym płynna czekolada, które świeciły się w blasku słońca. Po chwili nachylił się do mnie i lekko musnął moje wargi. Następnie otworzył mi drzwi od auta, usadowiłam się w swoim fotelu i ruszyliśmy w stronę do domu. Przez całą drogę nie powiedziałam ani słowa, było mi przykro, że lekarzom którym zaufałam nie udało się usunąć tej obrzydliwej zarazy. Niestety błędy zdarzają się każdemu, mimo że zapewniali mi bezpieczną przyszłość…

Byłam uradowana, że w końcu mogę zobaczyć się z moim Skarbem.  Postanowiliśmy, że na ten tydzień wolny od treningów wyjedziemy z Zuzią na wieś. Obok domu dziadków, miałam swoją działkę, na której znajdował się mały domek letniskowy, był sierpień, noce gorące i dni upalne, a świeże powietrze dobrze zrobi nam wszystkim.

Ten tydzień zleciał tak szybko, że nawet nie wiedzieliśmy że musimy już wracać do Bełchatowa. Spacery po sadzie dziadków, leżenie na łące tuż przy małym jeziorku, śpiewanie ptaków i zapach lipy, sprawiał mi duży zapał do życia, ale głównym składnikiem tego zapału byli Łukasz i Zuzanna, bo dzięki nim wiem, że mam dla kogo żyć.

Po południu, byłam już u doktora, który postanowił mnie leczyć do końca. Kazałam Łukaszowi zostać w domu, razem z Zuźką.

-Dzień dobry.- powiedziałam wchodząc do pomieszczenia dla lekarzy.- Chciał się Pan dzisiaj ze mną spotkać.

-Dzień dobry, tak. Proszę iść do Sali numer 21, tam zrobi Pani wszystkie mi potrzebne badania do dalszego leczenia, po wyniki powinna się Pani zgłosić za około 2 tygodnie, to tyle.

-A czy po zrobieniu badań mogę już iść do domu?

-Tak oczywiście.- mruknął po nosem, wyszłam odszukać to pomieszczenie, samo szukanie nie zajęło mi dużo czasu, aczkolwiek na zrobienie tych wszystkich badań zajęło mi blisko 3 godziny, zmęczona wróciłam do domu. Gdy tylko weszłam do mieszkania, poczułam ładny zapach dochodzący z kuchni.

-Ale jestem głodna, co zrobiłeś dobrego.

-Siadaj do stołu i zaraz zobaczysz.- uśmiechnął się, zawołałam Zuzie na obiad i wspólnie zjedliśmy posiłek, następnie Łukasz wziął się za mycie naczyń, a ja poszłam położyć córeczkę na popołudniową drzemkę, po męczącym, ulanym dniu.

-Nie wiem co to było, ale to było pyszne.- powiedziałam do Łukasza siadając mu na kolana. Łuki wpił się namiętnie w moje usta, chwile po tym przenieśliśmy się do sypialni.

Mijały dnie. Wróciłam do treningów, teraz z kadrą przygotowywaliśmy się do Mistrzostw Europy.

Nie było mi łatwo, coraz częściej musiałam przerywać „pracę” z powodu zbyt wielkiego zmęczenia i wycieńczenia. Jednak dawałam sobie radę. Ostatnio zaczęło mi się udawać zawisnąć  w powietrzu, poprawiłam swoją zagrywkę i blok, było doskonale, szkoda że nie długo po tym wszystko się skończyło…

_______________________________________________________________

Mam nadzieję, że Wam się podoba :) Jeśli ktoś przeczytał całość, proszę o pozostawianie po sobie śladu w postaci komentarza! ;) Dzięki i pozdrawiam ;) Jotkaa.