Rozdział 56

Tak jak codziennie wstałam przed 7:00 i poszłam na śniadanie. Dzisiaj miałam dzień wolny od treningu, poświęciłam go na odwiedzenie planu zdjęciowego „Pij mleko, będziesz Wielki!” wraz z moimi przyjaciółmi Sebastianem Świderskich oraz Piotrkiem Gruszką. Nie zawahałam się kiedy dostałam tą propozycję i tu wcale nie chodziło mi o kasę jaką za to dostane, ale zrobiłam to dla dzieci.

Do Warszawy wyruszyliśmy zaraz po wyjściu ze stołówki. Droga minęła szybko, o 9:00 byliśmy na miejscu i zabraliśmy się do pracy.

Przez pół dnia ciężko pracowaliśmy na coś co ma się pokazać już wkrótce w telewizji. Po 6 godzinach męczarni udało nam się stworzyć dzieło.  Wszystkim serdecznie podziękowaliśmy na współpracę i wyszliśmy poza teren planu.

-Nie wiem jak Wy, ale ja umieram z głodu.- powiedziałam nagle, gdy staliśmy już przy samochodzie.

-W sumie to my też.- odpowiedzieli razem.

-No to idziemy na obiadek.- rzuciłam wesoło.

-Oczywiście. Widziałem, że na rogiem jest jakaś restauracja, idziemy?- mruknął Gruszka.

-Pewnie.- zaśmialiśmy się i ruszyliśmy w drogę.  

-Jak Ci smakowało?- spytał mnie Świder.

-Jak kunie rabarbar.- po tych słowach wybuchliśmy śmiechem, aż ludzie zaczęli się na nas strasznie dziwnie patrzeć, przez co śmialiśmy się jeszcze głośniej. Gdy wyszliśmy z restauracji chodziliśmy jeszcze po Warszawskim rynku. Około 3 godziny później byliśmy w Spale.

Weszłam do swojego pokoju, wzięłam prysznic i wszyłam przed ośrodek posiedzieć na świeżym powietrzu. Wyciągnęłam rękę, na której nosiłam obrączkę w stronę słońca. Złoto mieliło się w promieniach, żółtego słoneczka. Nagle ktoś od tyłu zakrył mi oczy, poczułam wspaniały zapach perfum mojego mężczyzny.

-Witaj Skarbie.- szepnął mi na uszko i dał buziaka w policzek, odwdzięczyłam mu się namiętnym pocałunkiem.

-Cześć.- uśmiechnęłam się. Łukasz usiadł koło mnie.

-Dzwoniłem do Ciebie, nie odbierałaś, albo miałaś wyłączony telefon. Czemu mnie ignorowałaś? Myślałem, że coś się stało.

-Nie potrzebnie. Chciałam po prostu odpocząć, od wszystkiego. Nawet od Ciebie, chyba rozumiesz. Nigdy tak nie miałeś?- puściłam mu oczko.

-Pewnie miałem, ale nie pamiętam. A jak tam Zuzia?

-Rośnie jak na drożdżach, nie wiem czy oni ją tam karmią, jeszcze nie dawno była taka malutka…- rozczuliłam się nad tym. Zuza miała 4 miesiące, było mi żal że nie mogę z nią być na co dzień. Uroki, jakże pięknego spotu, którym jest siatkówka. Tak zadecydowałam, więc pretensje mogę mieć tylko i wyłącznie do siebie. Mocno wtuliłam się w Łukasza. Siedzieliśmy tak sobie, dopóki nie zauważyła nas banda oszołomów.

-Jak pięknie gołąbeczki sobie gruchają. – zaczął Bartman.

-Czy Wy zawsze musicie się czepiać?- powiedziałam, jeszcze spokojnym głosem.

-Czy Wy zawsze musicie się czepiać?- prychnął ZB9.

-Zibi zjedz snicersa, bo jak jesteś głody to zaczynasz strasznie gwiazdorzyć.- zaśmiałam się i podałam mu baton, który akurat miałam w bluzie.

-Uuuu, to Cie teraz Stary pojechała.- powiedzieli Ci, którzy przyglądali się całemu zdarzeniu.

-No już,czekam.- rzuciłam. Bartman wziął gryza, podniósł mnie do góry i zaczął kręcić wokół własnej osi.- Puść mnie!- krzyknęłam.

-Masz za karę, ze mną się nie zadziera.

-Panie Bartman, na litość Boską, a myślałam, że takie rzeczy to tylko w podstawówce.-  powiedziała jedna z Kucharek, która szła przed plac, aby wyrzucić śmieci. Zaśmiałam się Zibiemu prosto do ucha, przez co mnie upuścił.

-Jak śmiesz mną rzucać?! – spytałam żartobliwie siedząc na betonie.

-Jak śmiesz mi piszczeć prosto do ucha?

-Masz za karę, ze mną się nie zadziera.- zaśmiałam się.- Może byś mi chociaż pomóc wstać?- spytałam wyciągając do niego rękę.

-Ale oczywiście, Pani Patrycjo.

-Idź już sobie ode mnie.- wstałam dumna i podeszła do Łukasza.

-Wielka gwiazda się znalazła.- mruknął po nosem.

-Słyszałam, drogi celebryto.- odpowiedziałam i poszliśmy z Łukaszem na spacer…

____________________________________________________________________

 A więc już jest ;) Zastanawiam się ile ja tych rozdziałów napiszę :D Podobał się on Wam? :P