Rozdział 9

No to jesteśmy w domu, ale nie musiałeś tak szybko jechać, śpieszy Ci się gdzieś?- zapytałam zirytowana.

-No nie. Jest jeszcze jedna sprawa.- jęknął Łukasz.

-Jaka?

-Wcześniej się położysz spać, a jutro idziesz pełna energii na trening. Za dużo już dni opuściłaś.- wypowiedział się Żygadło.

-Dobrze.- zgodziłam się na „rozkaz” Łukasza, tym szpitalem mój organizm był wyczerpany.

O 16.00 poszłam pod prysznic i wskoczyłam do łóżka. Spałam jak „zabita”, obudziłam się dopiero o 7.30. Ziomek też już nie spał.

-Cześć Kochanie.- przywitał się grzecznie Łuki.

-Witam Kocie.- odpowiedziałam uśmiechnięta.

-Odpoczęłaś w końcu?- zapytał.

-Za wszystkie czasy.- powiedziałam, po czym poszłam pod prysznic. Jak wyszłam z łazienki poszłam do garderoby, a następnie skierowałam się w stronę kuchni.

-Dzisiaj ja robie śniadanie.- rzuciłam wchodząc.

-Dobra, jak chcesz.- odpowiedział przyciągając mnie do siebie, lekko go cmoknęłam w usta, jednak on wpił się w moje wargi. Na śniadanie zrobiłam pospolite kanapki z nutellą i zaparzyłam kawę, Łukasz cały czas mi się przyglądał.

-Masz plany na dzisiaj?- zapytał po chwili Łuki.

-Nic oprócz treningu. Muszę już iść, bo się spóźnię.- pocałowałam Łukasza i wyszłam z domu. Po 15 minutach byłam na hali, Emilka już wróciła do treningów, a ja wróciłam na pozycje rozgrywającej. Chyba tam najlepiej mi się grało.

-Jak Łukasz?- spytały dziewczyny jak tylko weszłam na salę.

-Dzięki, już wszystko w porządku.- uśmiechnęłam się do nich i zaczęliśmy trening. Mała rozgrzewka, kilka odbić piłką i zaczęliśmy grać 3- setowy mecz. W trakcie mojej silnej zagrywki strasznie zabolało mnie kolano, od dawna miałam z nim problemy, ale nie dawało znaku aż do dzisiaj.

-Patrycja wszystko w porządku?- zapytał trener gdy przy zagrywce upadłam na ziemię.

-Kolano, znowu nie daje mi spokoju.- jęknęłam po przez straszliwy ból.

-To się już kiedyś powtórzyło?- pytał ponownie.

-Tak, ale nie przeszkadzało mi to dotychczas.- odpowiedziałam.

Gośka Ty wejdziesz za Patrycje.

-Przyłóż lód i dzisiaj koniecznie musisz iść do lekarza, tak nie może być już nie długo KMŚ, nie możesz tam nie pojechać.

-Wiem, to dla mnie bardzo ważne, na pewno jeszcze dzisiaj pojawię się u doktora.- mruknęłam po czym zadzwoniłam do Łukasza.

-…

-Gdzie jesteś?

-…

-Możesz po mnie przyjechać na halę?

-…

-Musisz mnie zawieść do lekarza, ja nie dam sama rady.

-…

-Dzięki, Kocham Cię, pa.

-…

Po kilku minutach na sali ujrzałam Łukasza.

-Co się stało?- spytał zdyszany.

-Znowu kolano, już kiedyś mnie bolało ale nic sobie z tego nie robiłam, bo mi aż tak strasznie nie dokuczało do teraz. – powiedziałam mu wszystko.

-Choć wezmę Cię na ręce.- zaproponował Łuki.

-No chyba oszalałeś, wczoraj ze szpitala wróciłeś, nie możesz nic dźwigać. Jak chcesz to weź moją torbę.

-Dasz radę iść?- zapytał Żygadło.

-Jasne.- rzuciłam.

Pożegnałam się z ekipą i wsiadłam z małymi trudnościami do auta. Kolano nie przestawało mnie boleć. Po kilku minutach byłam na ortopedii. Łukasz podszedł do recepcji a ja usiadłam na krześle.

-Chciałbym z doktorem Jarosławem Halczyk.- powiedział Łuki do Pani która była w recepcji.

-A Pan jest umówiony?- spytała.

-Ale, ale chodzi mi o moją narzeczoną. Zabrałem ją z treningu z poważnym bólem kolana.- odpowiedział Ziomek wskazując na mnie.

-Przykro mi, ale doktor ma właśnie przerwę.- jęknęłam recepcjonistka.

-To tylko powie mi Pani gdzie możemy zastać doktora.- poprosił.

-Pokój 531.

-Dziękuje.

Po kilku minutach byliśmy pod pokojem lekarza. Przyjął mnie bez problemowo, weszłam tam razem z Łukaszem sama bym nie dała rady.

-Dzień dobry.- rzucił radośnie specjalista.- Widzę, że pani po treningu. Proszę się położyć zaraz zobaczymy co jest nie tak.

Przytaknęłam i położyłam się na łóżko. Po kilku minutach zapadła diagnoza, a ja miałam nadzieję, że to nic poważnego.

-No to tak, Pani Patrycjo ten boli wynika z wyczerpania organizmu, za duży wysiłek. Pewnie Pani długo nie ćwiczyła tak solidnie. Przepisze Pani witaminy i leki przeciw bólowe i myślę, że tak za około 2-3 tygodni przyjdzie pani od mnie na kontrole powinno wtedy być już wszystko w porządku. A i do tego czasu nie możesz pozwól, ze tak powiem ćwiczyć. Byłam już wykreślona z Klubowych Mistrzostw Świata, nie radowałam się z tego powodu.

-Dziękujemy i dowidzenia.- powiedział za nas Łukasz wychodząc z pokoju doktora Jarosława.

- I widzisz? Ile razy Ci mówiliśmy żebyś nie siedziała tyle ze mną w szpitalu, zdecydowanie wystarczyło by 2-3 godziny dziennie i to za dużo.- powiedział Łuki wsiadając do Audi.

-Ale chciałam być z Tobą przez cały czas.- odpowiedziałam. – Skąd mogłam wiedzieć jak to się skończy.- zakończyłam. Po godzinie byliśmy już w domu, i na moje nie szczęście, będę już siedzieć około 3 tygodnie. Nie mogłam chodzić po schodach więc przez parę dni będę spać na kanapie w salonie. Gdy tylko weszłam do mieszkania położyłam się.

-Kochanie? Zjesz obiad?- spytał Łuki.

-Nie jestem głodna.- odpowiedziałam.

-Wiem, że jesteś zła przez to kolano ale musisz jeść żeby mieć dużo siły.

Po chwili Łukasz przyniósł mi jedzenie, które szybko zjadłam. Nagle ktoś zadzwonił do drzwi. Ziomek poszedł otworzyć.

-Cześć, Łukasz musimy porozmawiać.- usłyszałam głos kobiety, wstałam i wyszłam na korytarz w drzwiach ujrzałam Agnieszkę, byłą żonę Łukiego.

-Co Ty tu robisz, mieliśmy się więcej nie spotykać?

-O widzie, że już sobie kogoś znalazłeś na moje miejsce. Szybki jesteś.

-Łukasz co tu się dzieje?- spytałam zdziwiona wizytą Agnieszki.

-Sam chciałbym wiedzieć.- odpowiedział. Agnieszka wtargnęła bez pozwolenia do domu.

-Powiesz mi w końcu co tu jest do cholery grane?- zapytał zdenerwowany najściem byłej żony Łukasz.

-Tak sobie pomyślałam, że musisz o czymś wiedzieć.

-O czym?- niemal krzyknął rozgrywający.

-No bo to chodzi o nas…- zaczęła. Nie miałam pojęcia o co jej chodzi to całe wydarzenie nie mieściło mi się w głowie.

-Co Ty znowu kombinujesz?!- tym razem Łukasz to wykrzyczał. Widziałam, że był strasznie wkurzony, w końcu mu się nie dziwie. Nie wiem co bym zrobiła jakby to był Kamil, ale rozdział z nim jest mam nadzieję, że zamknięty.